Með því að nota sjö ár, þrjú samtengd verkefni til að byggja upp vatnskerfi á landsvísu

Stjórnarráð sambandsins fær uppfærslu á framgangi sérnefndar. Hvað er þetta spjaldið og hvaða ár fjallar nýjasta skýrsla hennar um?

Sardar Sarovar stífluverkefnið. (PMO / Twitter)

ÞAÐ ER hugmynd sem hefur verið í umferð í næstum fjóra áratugi: Getur Indland byggt upp vatnsnet frá grunni, sem mun hjálpa til við að flytja vatn frá vatnsríkum svæðum til vatnsskorts? Þetta hefur leitt til tillagna um vatnsflutning frá einu vatnasviði til annars. Sérnefnd um innbyrðis tengingar áa hefur skilað áfangaskýrslu sinni um starfið sem unnið var frá júlí 2016 til mars 2018 og var sambandsstjórn undir forsæti forsætisráðherra uppfærð um skýrsluna nýlega. Skoðaðu hverju samtenging leitast við að ná og hvað var fjallað um í nýjustu skýrslunni:

Stóra myndin

The Inter-Linking of Rivers áætlunin miðar að því að tengja ýmsar afgangsár við skortár. Hugmyndin er að beina umframvatni frá umframsvæðum til svæða sem skortir eru til að hjálpa til við að bæta áveitu, auka vatn til drykkjar- og iðnaðarnota og draga úr þurrka og flóðum að vissu marki.

Sérstaka nefndin var sett á laggirnar í kjölfar fyrirmæla Hæstaréttar um 2012 skriftarbeiðni um „Netkerfi áa“. SC beindi því til miðstöðvarinnar að setja á laggirnar sérstaka nefnd sem myndi síðan skipa undirnefndir. Hún beindi þeim tilmælum til nefndarinnar að skila hálfu árlegri skýrslu til ríkisstjórnarinnar um stöðu og framvindu og falið það ríkisstjórninni að taka viðeigandi ákvarðanir.

Stöðuskýrslum er ætlað að vera í samræmi við Landssjónaráætlun. Þessi áætlun var mótuð árið 1980 af áveituráðuneytinu (nú vatnsauðlindir) til að skoða flutning milli kerfa. Áætlunin samanstendur af tveimur þáttum: þróun skagaára og þróun Himalajafljóta.

Indland hefur einnig National Water Development Agency (NWDA), sem var sett á laggirnar árið 1982, til að gera kannanir og sjá hversu framkvæmanlegar tillögur um að samtengja ár verkefni eru.

Þrjár skýrslur fyrir ríkisstjórn

Stöðuskýrslu þriggja forgangstengla var deilt með ríkisstjórninni. Þetta voru Ken-Betwa, Damanganga-Pinjal og Par-Tapi-Narmada. Vatnsauðlindaráðuneytið hafði samið ítarlegar verkefnisskýrslur fyrir öll þrjú verkefnin árið 2015. Í skýrslu nefndarinnar er einnig farið yfir stöðu annarra Himalaja- og skagatengsla sem tilgreind eru samkvæmt landssjónarmiðaáætluninni.

KEN-BATWA: Verkefnið miðar að því að tengja saman árnar Ken (í Bundelkhand svæðinu) og Betwa, sem báðar renna í gegnum Uttar Pradesh og Madhya Pradesh. Þar er lagt til að afgangsvatni árinnar Ken verði beygt í gegnum Ken-Betwa tengiskurðinn við ána Betwa til að uppfylla vatnsþörf í Betwa vatnasvæðinu. Stíflur verða byggðar yfir Ken til að geyma og flytja vatn í gegnum tengiskurðinn.

Samkvæmt upphaflegu DPR mun það veita árlega áveituávinning upp á 6,35 lakh hektara (I. áfangi) í báðum ríkjum og 0,99 lakh hektara til viðbótar (Phase II) í MP. Upphafleg kostnaðaráætlun var Rs 18.000 crore fyrir fyrsta áfanga og Rs 8.000 crore fyrir seinni; þetta hefur stigmagnast með því að ráðuneytið ætlar að samþætta báða áfangana að beiðni þingmanns.

DAMANGANGA-PINJAL: Verkefnið miðar að því að beina umframvatni frá ám í vesturhluta Indlands til að mæta þörfum heimilis- og iðnaðarvatns í Stór-Mumbai. Þar er lagt til að tiltækt vatn verði flutt við fyrirhugað Bhugad lón yfir Damanganga og við fyrirhugað Khargihill lón yfir Vagh, þverá Damanganga. Þessi tvö lón, sem NWDA lagði til, verða tengd Pinjal lóninu (sem Maharashtra lagði til) í gegnum þrýstigöng.

Ítarlegri verkefnisskýrslan var lokið í mars 2014 og lögð fyrir ríkisstjórnir Maharashtra og Gujarat. Það lagði til að Stór-Mumbai svæði myndi hagnast á 895 milljón rúmmetra vatni.

PAR-EN-NARMADA: Í verkefninu er lagt til að flytja vatn frá Vestur-Ghats til vatnsskortssvæða Saurashtra og Kutch um sjö uppistöðulón sem lagt er til í norðurhluta Maharashtra og suðurhluta Gujarat. Það er tilraun til að spara vatn í Sardar Sarovar verkefninu með því að nota fóðurskurðir til að þjónusta hluta af stjórnsvæði stíflunnar, segja embættismenn.

Tengillinn gerir ráð fyrir byggingu þessara sjö stíflna, þriggja afleggjara, tveggja jarðganga (5 km og 0,5 km), 395 km skurðar (205 km á Par-Tapi-lengdinni að meðtöldum lengd fóðurskurða, og 190 km í Tapi- Narmada), 6 raforkuhús og fjöldi afrennslisframkvæmda, segir í skjölum.

Spurningamerki

Margir sérfræðingar og aðgerðarsinnar hafa efast um hugmyndina um flutning milli hafsvæðis af ýmsum ástæðum. Þar sem vistfræði hverrar áa er einstök, hafa sérfræðingar lagt áherslu á að ef vatn tveggja áa blandast saman gæti það haft áhrif á líffræðilegan fjölbreytileika. Vegna þess að áætlunin leggur til að reist verði gríðarmikið net síkkja og stíflna myndi það leiða til stórfelldra tilflutninga fólks og breytinga á landbúnaðarmynstri og hafa áhrif á lífsviðurværi.

Sérfræðingar hafa einnig mótmælt samtengingu af fjárhagsástæðum. Árið 2001 var heildarkostnaður við að tengja saman Himalaja-ár og skagaár áætlaður 5.60.000 milljónir rúpíur, að frátöldum kostnaði við neyðaraðstoð og endurhæfingu, og annan kostnað eins og aðgerðir til að takast á við kaf á sumum svæðum. Fyrir tveimur árum lagði nefnd ráðuneytisins til að líklegt væri að þessi kostnaður yrði verulega hærri núna og kostnaðar- og ábatahlutfallið gæti ekki lengur verið hagstætt.

Önnur mótmæli sem sett hafa verið fram eru að úrkomumynstur sé að breytast vegna loftslagsbreytinga, þannig að vatnasvæðin sem nú eiga að vera afgangur gætu hætt að vera það eftir nokkur ár.

Deildu Með Vinum Þínum: