Alþjóðlegur dagur til minningar um þrælaverslun og afnám: hvernig hann segir sögur af indverskum verkamönnum

Innborguð ánauð frá Indlandi hófst árið 1834 og stóð til 1922, þrátt fyrir að hafa verið formlega bönnuð árið 1917 af keisararáði breska Indlands eftir þrýsting frá frelsisbaráttumönnum eins og Mahatma Gandhi.

Eitt af sérkennum kerfisbundinna vinnuafls var að það var furðu vel skjalfest frá upphafi, þar sem Bretar skráðu brottför, komu og dauða þessara farandverkamanna. (Heimild: Wikimedia Commons)

Búferlaflutningar innlendra vinnuafls — bundinna vinnuafls — er minna þekktur hluti af sögu þrælahalds og fólksflutninga á Indlandi. Árið 1998 útnefndi UNESCO 23. ágúst sem alþjóðlegan minningardag þrælaverslunar og afnáms til að minnast harmleiks þrælaverslunar í minningu allra þjóða. UNESCO stofnaði einnig alþjóðlegt, þvermenningarlegt verkefni sem kallast „Þrælaleiðin“ til að skrásetja og framkvæma greiningu á samskiptum sem hún hefur valdið á milli Afríku, Evrópu, Ameríku og Karíbahafsins.

Innborguð ánauð frá Indlandi hófst árið 1834 og stóð til 1922, þrátt fyrir að hafa verið formlega bönnuð árið 1917 af keisararáði breska Indlands eftir þrýsting frá frelsisbaráttumönnum eins og Mahatma Gandhi.

Hvað var innlent farandverkafólk frá Indlandi?

Á árunum 1830-1860 bönnuðu Bretar, Frakkar og Portúgalar við landnám Indlands þrælahald sem var framkvæmt með nokkrum aðgerðum undir einstökum lénum. Í Evrópu á 1820 var til ný tegund frjálslyndra húmanisma þar sem þrælahald var talið ómannlegt, útskýrði Amit Kumar Mishra, dósent við School of Global Affairs, Dr. B.R. Ambedkar háskólinn, Delhi. Það var í kjölfar þessarar hugmyndafræði sem nýlenduherrarnir hættu þrælahaldi á Indlandi, aðeins til að skipta um það fyrir aðra tegund af þrældómi og orða það í eufemískum orðum „bundið vinnuafl“.

Þessi iðkun á innheimtu vinnuafli leiddi til vaxtar stórrar dreifingar með indó-karabíska, indó-afríska og indó-malasíska arfleifð sem halda áfram að búa í Karíbahafinu, Fiji, Réunion, Natal, Máritíus, Malasíu, Sri Lanka o.s.frv.

Mishra, sem hefur framkvæmt umfangsmiklar rannsóknir á efni samningsvinnu, sagði indianexpress.com í viðtali um að búferlaflutningar hófust eftir afnám þrælahalds til að reka sykur- og gúmmíplantekrur sem Bretar höfðu komið upp í Vestmannaeyjum. Breska heimsveldið var að stækka til Suður-Ameríku, Afríku og Asíu og þau þurftu nýtt vinnuafl, en þrælahald var talið ómannlegt. Svo þeir þróuðu hugmyndina um samningsvinnu, útskýrði Mishra. Bretar sneru sér til Indlands og Kína sem bjuggu mikið við íbúa og fundu umfram vinnuafl sem þeir þurftu til að reka þessar plantekrur í nýju nýlendunum.

Afnám þrælahalds breytti ekki hugarfari gróðursettanna sem var áfram hugarfar „þrælaeigenda“. Þeir voru „vanir hugarfari þvingaðs vinnuafls“ og vildu „annað og samkeppnishæft vinnuafl sem myndi veita þeim sömu tegund vinnueftirlits og þeir voru vanir við undir þrælahald,“ skrifaði Kapil Kumar í fræðilegri grein sinni sem heitir „Nýlendunýting, Andspyrna og nauðungarflutningar: Indverska atburðarásin á tímum Indenture Labour.

Eftir að hafa eyðilagt landbúnaðarfyrirtækið á Indlandi nýttu þeir sér fjöldaatvinnuleysið sem hafði bitnað verst á smábændum. Þau svæði sem urðu verst úti voru nútímaríkin Jharkhand, Bihar, Uttar Pradesh, Tamil Nadu og Andhra Pradesh. Þeir voru fátækir bændur og samningurinn stóð í 10 ár. Þeir fengu greidd mánaðarlaun og bjuggu á plantekrunum í þessum nýlendum, sagði Mishra. Upphaflega voru einhleypir karlmenn valdir til inngöngu en breska þingið ákvað að hvetja til fólksflutninga til að tryggja stöðugleika.

Að hvetja til fólksflutninga varð varla til vegna umhyggju fyrir velferð þessara bundnu innflytjenda. Samkvæmt skilmálum um lögbundið vinnuafl áttu innflytjendur rétt á að snúa aftur eftir að hafa lokið 10 ára samningstíma sínum. Bretar höfðu ekki áhuga á að fá þá aftur til heimalands síns vegna þess að það væri ekki góð arðsemi af fjárfestingu þeirra. Fyrir hverja 100 karlmenn sem voru settir um borð í skipin sem fluttu farandfólkið voru 40 konur, til að reyna að viðhalda kynjahlutfallinu. Vegna skakka kynjahlutfalla fóru margir karlmenn að setjast að til frambúðar í þessum nýlendum og eignast fjölskyldur.

Hvers vegna var þrælahald kallað þrælahald?

Innborgað vinnuafl var örugglega þrælahald, sagði Mishra. Bretar reyndu að aðskilja innbundið vinnuafl frá þrælahaldi með því að kalla það samkomulag þegar þeir réðu til sín Indverja sem væru tilbúnir til að flytja til landsins, til að reyna að fela hið sanna eðli vinnunnar. Breski sagnfræðingurinn Hugh Tinker, sem er þekktastur fyrir umfangsmiklar rannsóknir sínar og skrif um þrælahald í breskum nýlendum, kallaði innbundið vinnuafl nýja tegund þrælahalds, útskýrði Mishra.

Bretar réðu til sín unga, einhleypa menn frá héruðum sem höfðu orðið vitni að hruni landbúnaðarstarfsemi á staðnum og stóðu frammi fyrir skorti og mikilli hungursneyð. Ekkjur sem mættu félags-menningarlegum fordómum vildu flytjast til þessara nýju landa til að lifa lífinu á eigin forsendum. Að sögn Mishra völdu margar borgarkonur sem voru einhleypar og starfandi í ýmsum störfum einnig að ferðast til að byrja upp á nýtt. Flestir upprennandi innflytjendur voru afvegaleiddir um vinnuna sem þeir þyrftu að taka þátt í, launin sem þeir myndu fá, lífskjörin og staðina sem þeir voru að ferðast til.

Skjalasafnsmyndir af innflytjendum. (Immigration Archives, Mahatma Gandhi Institute, Moka, Máritíus / kurteisi Amit Mishra)

Þrátt fyrir að samningsbundið vinnuafl fæli í sér samningsbundið starf, höfðu margir bændur lélegt læsi og í stað undirskrifta myndu þeir gefa þumalfingur á samningum. Striking Women, stafrænt verkefni sem skráir baráttu verkamanna í Suður-Asíu benti á eitt slíkt atvik. Indversk kona (sem) … tilheyrði Lucknow, … hitti mann sem sagði henni að hún myndi geta fengið tuttugu og fimm rúpíur á mánuði í evrópskri fjölskyldu með því að sjá um barn konu sem lifði um 6 klukkustundir ' sjóferð frá Kalkútta; hún fór um borð og í stað þess að fara með hana á staðinn sem fyrirhuguð var var hún flutt til Natal. (Indian Immigrants Commission Report, Natal, 1887, vitnað í Carter og Torabully, 2002, bls. 20)

Kerfið lagði fátæka, viðkvæma Indverja fyrir langvarandi misnotkun og misnotkun og sársauki þessara innfluttra innflytjenda hefur verið skráð með tónlist, bókum, ljósmyndum og annars konar bókmenntum.

Upplýsingar um brottflutningsskírteini fyrir 14 ára dreng sem upprunalega er frá Auzimghur zillah (hugsanlega nútíma Azamgarh, UP, Indlandi) (Immigration Archives, Mahatma Gandhi Institute, Moka, Máritíus / kurteisi Amit Mishra)

Hvers vegna var sjóferð hættuleg indverskum innflytjendum?

Bretar söfnuðu þessum farandfólki í gegnum miðlara og hýstu þá í Calcutta höfninni. Áður en farandfólkið fór var þeim boðið upp á hvata eins og mat og húsaskjól. Um 35.000 þessara farandverkamanna fluttu til Súrínam eingöngu, sagði Gautam Jha, lektor, Miðstöð kínverskra og suðaustur-Asíufræða, tungumáladeild JNU. Helstu brottfararhafnir þessara farandverkamanna voru Kalkútta, Madras og Bombay og í nokkur ár áttu sér stað nokkrar brottfarir frá höfninni í Pondicherry líka.

Farandfólkið áttaði sig fljótt á því að ferðin var ekki sú mynd sem Bretar höfðu selt þeim. Ferðalagið á sjó var langt og átakanlegt og tók ferðalagið um það bil 160 daga að komast til Karíbahafsnýlendanna. Þægindi farandfólksins komu ekki einu sinni til greina fyrir Breta og ferðalöngunum var hlaðið á flutningaskip sem ekki áttu að flytja farþega. Margir þessara farandverkamanna höfðu aldrei einu sinni yfirgefið litlu þorpin sín, hvað þá stundað ferðalög til svo fjarlægra landa. Um borð í skipunum var þröngt hús og lítið pláss. Margir farandverkamenn voru neyddir til að sitja á opnum þilförum sem gerði þá viðkvæma fyrir beinu, erfiðu veðri á sjó. Hreinlæti var lélegt og lítið aðgengi að mat og lyfjum. Þessar aðstæður voru sérstaklega erfiðar fyrir lítil börn og dánartíðni var mikil. Þeim sem fórust um borð var einfaldlega hent af skipunum í sjóinn.

Folio með ljósmyndum af karlkyns farandverkamönnum, ásamt fornöfnum þeirra (Immigration Archives, Mahatma Gandhi Institute, Moka, Máritíus/ Courtesy Amit Mishra)

Farandfólkið varð einnig fyrir líkamlegu og kynferðislegu ofbeldi af hálfu evrópskra skipstjóra og engin undankomuleið var nema að hoppa af skipinu í sjóinn. Farandverkamennirnir kölluðu það „að fara yfir Kala Pani“. Indverjar voru ekki kunnugir sjónum og (menningarleg) tengslin við sjóferðir voru þau að fara yfir hafið þýddi að losna úr viðhengi í heimalandinu, sagði Mishra.

Eitt af sérkennum kerfisbundinna vinnuafls var að það var furðu vel skjalfest frá upphafi, þar sem Bretar skráðu brottför, komu og dauða þessara farandverkamanna. Nokkrar skjalaskrár sýna nöfn og upplýsingar um ferðirnar sem þessir farandverkamenn fóru.

Hvað gerðist þegar innflytjendur komust til fjarlægra nýlendna?

Farandfólkið tók menningu sína með sér í gegnum tungumálið, matinn og tónlistina og þær fádæma eigur sem þeim var heimilt að bera. Þegar þeir komust til þessara nýlendna, bjuggu þeir til sín einstöku félags-menningarlegu vistkerfi á meðan þeir voru takmörkuð við að búa í takmörkunum á þessum stóru plantekrum. Heimamenn á Máritíus, Súrínam og Fídjieyjar voru á móti nærveru þessara farandverkamanna vegna þess að þeir voru svo duglegir, sagði Jha. Farandfólkið stóð frammi fyrir erfiðum aðstæðum á plantekrunum þar sem skortur var á fullnægjandi mat, hreinu vatni, hreinlætisaðstöðu og heilsugæslu. Þetta vinnukerfi var allt öðruvísi en þeim hafði verið spáð.

Að sögn Jha fluttu 500.000 manns til Malasíu til að vinna á plantekrum þar sem margir dóu úr snákabiti, hungri, niðurgangi en engin yfirvöld veittu athygli þeim erfiðleikum sem farandfólk stóð frammi fyrir í þessum nýlendum.

Eftir að samningsskilmálum þeirra var lokið sneru sumir innflytjendur aftur til Indlands á meðan margir voru aftur. Þeir sem héldu sig aftur gerðu það vegna þess að þeir höfðu endurbyggt líf sitt og fjölskyldur í þessum nýlendum og voru fátækir og höfðu ekki getað haldið sambandi eða tengslum við fjölskyldur sínar og land. Margir innflytjendur töldu líka að þeir hefðu ekkert til að snúa aftur til. Á Máritíus keyptu margir farandverkamenn sem höfðu sparað mánaðarlaunum sínum litlar lóðir eftir að kjörtímabilum þeirra lauk og urðu sjálfir landeigendur. Sumir farandverkamenn komu til baka frá nýlendum í Austur-Afríku en voru ekki velkomnir. Fjölskyldur þeirra höfðu gleymt þeim og það var menningarbil sem hafði myndast vegna áranna sem farandverkamennirnir höfðu dvalið erlendis, sagði Mishra. Fyrir suma aðra, hins vegar, leiddi menningarleg fordómar þess að eiga umtalsverðan tíma erlendis og ósnertanleika í tengslum við ferðina til þess að þeir neituðu samþykki þegar þeir sneru aftur til Indlands.

Hvernig er innifalið vinnuafl indverskra farandverkamanna minnst um allan heim?

Samhliða því að UNESCO útnefnir 23. ágúst sem alþjóðlegan minningardag þrælaverslunar og afnáms, eru nokkrir minnisvarðar um allan heim til minningar um indverska verkalýðsfélaga.

Einn hluti lendingarþrepanna við Aapravasi ghat í Máritíus (Amit Mishra)

Á Máritíus var útlendingamiðstöðin eða Aapravasi Ghat í Port Louis lýst á heimsminjaskrá UNESCO árið 2006 til að marka mikilvægi þess í heimssögunni. Máritíus var fyrsta breska nýlendan til að taka á móti innflytjendum og heimildir benda til þess að um hálf milljón indíána hafi komið til útlendingaeftirlitsins á árunum 1849 til 1923.

Árið 2011 var veggskjöldur afhjúpaður við Kidderpore bryggjurnar í Kolkata til minningar um verkamenn sem fóru um höfn borgarinnar. Á bökkum Hooghly nálægt höfninni í Kolkata, er Súrínam Ghat nefnd eftir einni af nýlendunum þangað sem skip myndu fara frá Kolkata. Við Surinam Ghat er Mai-Baap minnisvarðinn yfirlætislaus málmbygging sem var afhjúpuð af fyrrverandi utanríkisráðherra Indlands, Sushma Swaraj árið 2015. Styttan er eftirlíking af Baba og Mai minnismerkinu í Paramaribo, Súrínam, sem markar fyrstu indversku farandverkamennirnir í Súrínam.

Deildu Með Vinum Þínum: